Fot. Michał Oleksa

Wydawnictwo: Sine Qua Non 
Liczba stron: 320
Cykl wydawniczy: "Busem Przez Świat" 
Autor: Karol Lewandowski 
Ocena: 6+/10

W dzisiejszych czasach możemy się spotkać z szeregiem wydarzeń popularyzujących szeroko pojętą kulturę. Doskonale sprzyja temu wiosenny, ciepły okres, podczas którego w wielu miastach w Polsce odbywają się cykle spotkań, traktujących o literaturze, muzyce, czy sztuce. 8 maja, w Lublinie, odbyła się Noc Bibliotek. Dawniej część potężnej Nocy Kultury, dziś będąca odrębną jednostką. W licznych wypożyczalniach odbywały się przede wszystkim spotkania autorskie, ale również koncerty, czy wystawy. 

Podczas lubelskiej nocy, a właściwie wieczoru bibliotek postanowiłem wybrać się na dwa interesujące spotkania. Pierwszym z nich był wieczór autorski z Andrzejem Pilipiukiem, autorem między innymi: cyklu o Jakubie Wędrowyczu, sagi "Oko Jelenia" oraz licznych zbiorów opowiadań. Drugim, wybranym chociażby nie tylko ze względów rodzinnych, było spotkanie z dwójką gości: pisarką - Moniką A. Oleksa, autorką wielu książek obyczajowo-psychologicznych oraz poetką - Gabrielą Kotas, która niedawno wydała tomik "Pogodna dojrzałość". 


Zorganizowane przez Filię nr 26 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lublinie oraz Lubelskie Stowarzyszenie Fantastyki "Cytadela Syriusza" spotkanie z Andrzejem Pilipiukiem odbyło się o godzinie 17:30 i zgromadziło bardzo wielu ludzi w różnym wieku. Wieczór obfitował w specyficzny humor Pilipiuka, trzymający wszystkich słuchaczy w radosnej atmosferze. Prowadząca spotkanie poruszyła bardzo wiele kwestii, na które Pan Andrzej chętnie się wypowiadał, często przy okazji przytaczając wiele przykładów i anegdot z własnego życia. Autor opowiadał o wszystkim. Od początków swojej literackiej kariery, przez radzenie sobie ze sławą, kończąc na dalszych planach czytelniczych i sposobie ich realizowania. Ba! Było nawet o rozliczaniu rosyjskiego PIT-u! Całość zakończyła się entuzjastycznym aplauzem, a ja wyszedłem z biblioteki usatysfakcjonowany, wynosząc wiele nowych faktów i ciekawostek. 


Wybrałem się w dalszą drogę. Moim celem stało się kolejne spotkanie, zorganizowane przez Filię nr 31 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lublinie. Po przekroczeniu progu natychmiast otuliło mnie ciepło i otwartość tamtejszych bibliotekarek. Tutaj było zupełnie inaczej, niż na poprzednim spotkaniu. Ten wieczór miał duszę. Został rozpoczęty kawałkiem ciasta, filiżanką herbaty i ciszą, która zwiastowała gotowość na przyjęcie prozy i poezji. Zgromadzeni czytelnicy zintegrowali się poprzez uśmiech, wspólne czytanie blogonoweli "Czwartkowe Obiady" i rozmowy o marzeniach. Te ostanie stały się tematem wiersza, który już zagościł na blogu Gabrieli Kotas. Słuchacze również posługiwali się liryką, gdyż zostali postawieni przed zadaniem opowiedzenia o sobie... wierszem. Dwie godziny wystarczyły, aby obca sobie grupa stworzyła niezwykłą atmosferę bliskości. Kiedy opuściłem bibliotekę, świat był już spowity mrokiem, a niedosyt po cudownych chwilach pozostał...

Uważam, że Noc Bibliotek ma wielki potencjał, aby rozrosnąć się i w kolejnych latach zgromadzić większą ilość ludzi, którzy będą chętni poznać bliżej kulturę. Zostawiam Was ze zdjęciami oraz krótką video-relacją, którą przygotowałem. 

Pamiętam do dziś moją wizytę w paryskim metrze. Przytłoczył mnie wtedy jego ogrom, wielkie, przestronne stacje oraz niekończące się tunele. Po jeździe w głąb ziemi dotarłem do pewnego rodzaju podziemnego miasta, w którym codziennie przemieszczają się miliony osób. Wyobraźmy sobie teraz katastrofę nuklearną. Ziemię skażoną przez śmiercionośne promieniowanie, przed którym można się ukryć tylko w metrze. Wizję takiego świata przedstawił nam Dmitry Gloukhowsky, który w swojej powieści - "Metro 2033" opisuje życie mieszkańców stacji i tuneli pod Moskwą. Równocześnie nieświadomy tego, że zapoczątkował całe uniwersum, które w krótkim czasie rozrośnie się do niepowtarzalnych rozmiarów. 

Rok 2033. Moskwa. Artem, młody mieszkaniec WOGN-u, najbardziej wysuniętej na północ, zamieszkałej stacji metra, otrzymuje zadanie. Musi przedostać się do Polis - legendarnego serca podziemnego miasta, aby poinformować tamtejsze władze o zbliżającym się niebezpieczeństwie, które może zagrozić nie tylko jego stacji, ale również całej ocalałej w metrze ludzkości.

Po otworzeniu książki wita nas zaskakująco szybko rozwijająca się akcja, która z równie potężnym impetem towarzyszy czytelnikowi przez całą lekturę. Sama fabuła otacza misję i postać Artema, który według mnie jest nie do końca dopracowanym bohaterem. Autor stworzył go jako superbohatera, mocno skrzywdzonego przez los, który nawet w skrajnym niebezpieczeństwie nie porzuca swojej misji i traktuje ją jako największą wartość. Denerwująca jest tu zastosowana konwencja, dobrze znana z filmów akcji - "zabili go i uciekł". Dmitry Gloukhowsky kilkanaście razy miał możliwość uśmiercenia głównego bohatera, jednak Artem przez cały czas wychodził z opresji bez szwanku.

"Metro 2033", mimo wychwalania przez wielu krytyków, nie nalaży do literatury ambitnej. Jest to najzwyklejsza powieść przygodowa, która mimo, że świetnie zabija czas i wciąga, to jednak zastosowany w niej język i styl są dość proste. Na początku lektury mankamentem były dla mnie monologi głównego bohatera, które co krok pojawiały się na kartach powieści. Z czasem jednak udało mi się do nich przywyknąć, a wręcz polubiłem artemowe rozmyślenia na temat ludzkiej egzystencji w metrze. Jednakże w niektórych momentach wołały one o pomstę do nieba, bo nie dość, że okropnie nudziły, to jeszcze pociągały za sobą całą fabułę, wpływając na jej jakość. 

Bardzo przypadło mi do gustu kilka budujących klimat "smaczków", które czekają na nas w książce. Pierwszym z nich są wspominki o "głosie tuneli" i porównywanie metra do żywej istoty. Gloukhowsky stworzył również walutę, obowiązującą w metrze. Są to naboje do najpopularniejszego karabinu maszynowego - kałasznikowa. Niby fakt mało widoczny i pojawiający się epizodycznie, jednakże niezwykle klimatyczny. Jeżeli do tego dodamy jeszcze nieustający problem mutantów i niebezpieczeństwo czające się w mroku, na każdym kroku, to nastrój jest niesamowity. W "Metrze 2033" czuć grozę; Gloukhowsky manipuluje naszą wyobraźnią i sprawia, że podobnie jak Artem boimy się wejść do tunelu i poznać co jest dalej. 

Topowe dzieło Gloukhowsky'ego jest powieścią na pewno godną polecenia. Niewymagający czytelnik zachwyci się nią, a nieco ambitniejszy również spędzi przy niej miłe chwile. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie momentami zwalniająca fabuła, która ustępowała miejsca monologom głównego bohatera. Pomysł od początku miał bardzo duży potencjał, a autor na szczęście go nie zmarnował. "Metro 2033" jest dobre na ucieczkę od trudniej literatury; gwarantuje poczucie wszechobecnej, podziemnej grozy. Serdecznie polecam!