To co teraz piszę przychodziło do mnie długo i jest sumą wielu obserwacji, ale przede wszystkim własnych doświadczeń i emocji. Miasto wielokrotnie ze mną rozmawiało, przychodząc do mnie i prosząc o opowiedzenie swojej historii, spisania rytmu i odtworzenia jego melodii. Bo to wszystko ma w sobie jakąś magię, która raz widoczna od razu, a czasem schowana między blokami, zaułkami i ulicami - hipnotyzuje i kieruje do przemyśleń. Miasto - twór budzący zachwyt już od wieków - to właśnie nim zachwycał się w dwudziestoleciu międzywojennym m.in. Tadeusz Peiper, twórca manifestu "Miasto. Masa. Maszyna". To o nich piszą, śpiewają i tworzą najwięksi, a pewien bloger z Lublina też ma coś do powiedzenia. 

Niedawno na szklanych ekranach telewizorów zagościła reklama pewnego banku, w której występuje Szczepan Twardoch. Odmiennym tematem jest już fakt, że po wielu latach zasypu celebrytów, wreszcie nadeszła pora na przedstawicieli grupy stanowiącej wyższy poziom rozrywki intelektualnej. Wspominam o tym dlatego, że właśnie w tym spocie pisarz opowiada o mieście, o Katowicach - ich nieodkryciu, oddziaływaniu i inspirującym charakterze. W tym przypadku, jak również w wielu innych, słowem kluczem jest - fascynacja. W jaki jednak sposób często bezbarwny, szary, monotonny i ponury twór człowieka może fascynować w obliczu tego, że na całym świecie przyroda funduje nam niesamowite obrazy, których własnymi rękami nie potrafilibyśmy stworzyć?  

Sądzę, że kwestia zrozumienia sposobu oddziaływania na człowieka mieści się już w pierwszych latach życia. Ja sam nie jestem nikim innym, jak dzieckiem ze starego pokomunistycznego blokowiska... Ale mimo tego całego brudu jaki otaczał to osiedle jeszcze na początku - szarych, niedocieplonych budynków, dziurawych chodników i niedbałego graffiti na ścianach - to wszystko z perspektywy czasu wydaje się po prostu piękne. Na lubelskim LSMie mieszkałem 17 lat, przez ten czas adaptując sobie to miejsce, znając każdy jego zakątek, każdą nawet najbardziej skrytą tajemnicę. Dziś przechodząc uliczkami tych osiedli czuję przede wszystkim nostalgię, mijając kolejne lata dorastania, dziecięce upadki i zadrapania, każde drzewo będące kiedyś szczytem do zdobycia... Dlatego właśnie dziś będąc obok tych wieżowców, placów zabaw i osiedlowych sklepów - czuję ten zachwyt miastem, bo przecież to ono mnie wychowało, sprawiając, że teraz jestem tym, kim jestem. 

Kocham jeździć autobusem, nawet jeśli jest to równoznaczne ze staniem w korku i obecnością często zbyt dużej liczby ludzi w jednym miejscu - ja ich nie zauważam. Podczas podróży empekami najczęściej towarzyszy mi muzyka, budująca pewnego rodzaju ścieżkę dźwiękową do sytuacji, w której właśnie się znajduję. Oczy natomiast utkwione są w szybie, dzięki czemu wzrokiem jestem na zewnątrz, poznaję miasto. Faktem jest, że perspektywa jest ograniczona, jednak ukazuje i tak więcej niż małe okno samochodu. Mknąc przez miasto poznaję jego krwiobieg - setki kilometrów ulic rozrzuconych między miejscami pracy, rozrywki, zamieszkania. Człowiek stworzył sobie to wszystko dla lepszego życia, dla życia z innymi, a wszystko to jest ogromnym, niezwykle przemyślanym systemem, który codziennie oglądamy właśnie zza szyb autobusów, a być może nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak to wszystko musi ze sobą współgrać, żeby tworzyć jeden, zdrowy organizm. 



Zachód słońca. Moment. Noc. Czas, kiedy miasto się zmienia, ulice pustoszeją, a osiedla rozbłyskują od tysięcy pozapalanych w mieszkaniach świateł. Noc ukrywa niedoskonałości i odsłania piękno, którego nie widać za dnia. Ciemność przynosi tajemnicę, skrywa to, co jeszcze przed chwilą było wyraźnie widoczne, jednak pokazuje zupełnie inne oblicze miasta. Rozświetlone ulice i budynki tworzą obraz niepowtarzalny i jakże odróżniający się od tego, który znamy na co dzień, obraz niezwykły. Noc także wiezie mnie autobusem, wtedy też w tym często opustoszałym środku transportu siedzę oparty o szybę - obserwuję życie miasta, które często oślepia mnie przy pomocy jadących z naprzeciwka samochodów. Muzyka w słuchawkach nadal gra, a ja przenoszę wzrok na ludzi obok mnie - gdzie jadą o tej porze, dokąd mkną przez noc i czy też patrzą na miasto? Tego mogę się tylko domyślać, a w między czasie mój wzrok ponownie sięga ponad miejsce, gdzie się znajduję...

Miasto nie istniałoby bez ludzi, bo to przecież oni odpowiadają za jego codzienny rytm. Masy przemieszczające się codziennie między domem, pracą i szkołą są jednocześnie jedyną żywą tkanką tego miejsca, bez którego ono nie miałoby prawa istnieć. Wszystko tu żyje jak my, wstaje razem z nami, i wspólnie z nami zasypia, stworzyliśmy sobie dom, który dla każdego może być miejscem przyjaznym, bezpiecznym i po prostu dobrym. Często ludzie nie doceniają miejsca, z którego pochodzą, co doprowadza do migracji, w celu poszukiwania lepszego miejsca do życia. Jeżeli jednak gdzieś indziej znajdą swój cel, zaadaptują go sobie i będą czuli się tam dobrze - jest to jak najbardziej dobre. Ważne żeby uczynić z miasta przestrzeń miłą sobie. 



Dlaczego kocham Lublin, i czy jakbym mieszkał gdzie indziej to też kochałbym to miasto? W moim przypadku jest to kwestia przywiązania do miejsca. Przebywając w pewnej przestrzeni od urodzenia stała się ona tym, co mnie wychowało. Z biegiem lat pragnąłem poznawać miasto coraz bardziej, będąc w gimnazjum często potrafiłem zjeździć pół Lublina na rowerze, trafiając do miejsc, o których dotąd nie miałem pojęcia. Tu też zostałem na studia, bo nie wyobrażam sobie życia na stałe gdziekolwiek indziej. Czemu jednak mówię te słowa? Bo uważam, że nie ma czegoś takiego jak miasto lepsze, czy gorsze. Każdy z nas ma możliwość znalezienia sobie miejsca na świecie i z niej korzysta; moje miejsce jest tu, moje miasto jest tu i to właśnie ono powiedziało mi, że muszę podjąć ten temat, napisać o tym, żeby inni odkryli to, co ich otacza i poszukiwali tego, co przyniesie im zachwyt i domową ostoję. 

Jeżeli jesteś już tutaj, z pewnością wiesz, że ten post jest inny niż wszystkie dotychczasowe. Starałem się pokazać siebie, a także opowiedzieć historię usłyszaną od miasta. Jest to jednocześnie wpis, który ma wzbudzić refleksję, bo może któregoś dnia ono odezwie się właśnie do Ciebie. 


Michał Oleksa


Wszystkie zdjęcia pochodzą z materiałów promocyjnych Urzędu Miasta Lublin.